gölge

duvara dayanmış gibi sırtım
gölgem içimde patladı

o kadar birlikte gezdiğim
boş, karanlık 
bağımlı, zavallı
gölgeler...

hiçbir şey eskisi gibi değildi artık
zaten eskisi de hiçbir şey değildi

elbet su yükselir
bulur beni;
her sabah
ilk ışıkta soyunmaya başlar
bütün taşlar
ve
taşır soyunduklarını
küçük, umutsuz gölgeleri...