...

san ki, dünya yok
bel ki, kendi inceliğine hasret
et ki, küçük hesaplarına uyuyor yalanın
bit ki, hiç olmadığın gibi...

kılımız kıpırdamadı

en son
hangi cevapsız bilmece
unutuldu
hangi dağda öldü kurt
elinde tuttuğun kedi yavruydu
ürkek, titrek
sonra kovaladı,
aldı dokuz canından birini serçeden
anlamadık
o kadar bile gaddarken

en son
hangi sakız
patladı
gecenin orospu kahkahası çınladı
hangi tatlı dil
yılanı tuzakladı
sonra içti sütü kedi yavrusu
olmamış gibi hiçbir şey
düşünmedik
o kadar bile içindeyken

en son
hangi kavram zıttını
bulmadı
hangi sevgi nefretten doğmadı
kendine dönmedi yine
uzaklaştıkça kendinden
yavru kedi bir tırmık attı
kılımız kıpırdamadı
o kadar bile uyanıkken.

aralık

aralıkken aylardan
bir kapı nasıl kapanır?

yaşamın yankısıdır yaşlılık
ve her ay aralık...

sinmek

gece
ve yine uyuyorum
aklıma

yoruyorum geçmişi
sağa sola döner dururken,
geleceği kuruyorum
yetiyor gücüm buna
herşey beni kurarken
-turşu kıvamına-
hissediyorum, yaklaşıyorum

gece
ve yine kalıyorum
aklımda
içime siniyorum
siniyorum içime
içimi emziriyorum
içimi emiyorum
içimden geliyorum

gece
ve yine yatıyorum
aklıma

arayış

çakırım
değilsem
içtiğimin hatırı kalır
nasıl ki her martıdaysam
her uçuşum kayıtsız
martlar çırpınıyorsa
bahar bahar diye
ben de çarpıyorsam
her cereyanda serpsert
ödü patlayanda
kalsa da aklım
korkuyu yenen
bendendir
yine uslanmam
ama
aklım, kafamı kurcalayan bulmaca
derdim, hep aramak!
gelsin
olumla da olsa ölüm de
illa bulmak olsun sonunda.

yürü-me-yen merdiven

tersim
yürüyen merdivene
hareketimi aldığı için,
onda da bir sol şerit
-yürüyen merdivende-
bu neyin acelesi?
hani diyorum
eksik insanların
dikiz aynası ve kornası...

olabildiğince
ağırdan almalı oysa,
olsa
bir yol
dönmeli,
merdiven durmalı
insan bazen inmeli
çıkmalı
hatta düş
(gör)meli

içimize
bir su yolu
belki bir sökük yürür
elimize örme
özgürlüğü (kendini)
ve
ayaklarımıza iz bırakan
yollarla...

KUR AL

neler geçmez ki akıldan
sonrasını düşünürken
bugünde unutulan

aslında neredeyse yaşanabilirdi
eksik bırakılanlarla...

oyunumdu bir başıma
ebe ben sobe ben
kendime saklandım,
aradığım yine kendim.

inanılır
çenesi düşük eşya evlerine
yüklenirsin...

anları tutan fotoğraflar
söz(süz)lüktür sırasız duygulara

ve sonunda gelir
gelmek zorunda;
mutlu son...

bulmanın dili aramak
gerçeğin dili sessizlik
gerisi
kötü çeviri...

KİMSE

zeki sanmasın kendini
değiliz çünkü
küvete atılmış
plastik sarı ördek kadar
şapşal,
sudan çıkmış balık kadar
çaresiziz aslında
ki hepimiz sudan çıkmış balık değil miyiz sonuçta?

in san lık

insanlık
buraya
bir kelime ile geldi
"DAHA"

değilleme

ben kimse değilim...

kimse de ben değil...

değilin değili de kendi değil...

hovarda sonbahar

rüzgarlı,
ıssız,
sabah,
koru kahvesi
ve
kaldırılmayan cenazeleri...
acısı yüzüne bakar,
uzun,
kuru ağıtlar yakar ama,
her yıl,
her giden çocuğu için
ağlamayı bırakmıştır artık ağaçlar.

kalbine
binlerce aşkın bıçağı saplı
tahta bacak, yaşlı, alkollü
bir sağa, bir sola tıngırdak.
asılmış eğreti sandalye de yakasına
yetmez gibi,
yırtık donu,
çirkin, dişsiz gülümsemesi
ve o küf kokan, pörsümüş derisi.

öpülmüş, bırakılmış
ajda,
sessiz,
unutulmuş,
çıplak yarı beli,
nerede o kaynar kanı,
gözleri, nerede buğulu
söz utandıran içe çekilişleri?

bir nefes?
bir ayak sesi?
sadece yağmur
hazırcevap
vurur acısına acısına,
çarpar suratına
işte der:
böyle pervasız,
umursamaz,
böyle hovardadır
sonbahar.

olmak

martı olmak
yerçekimli beyazıyla
bir parça simite atılan;
başına buyruk -verip-
vapur vapur
dolup taşarken yalnızlık
onurlandıran.

kırlangıç olmak
kırlarda langıç oynayıp
aramadığı anlamlarla
hep özgür
hep sözsüz
sözleri ona muht-aç insanlara yıkan.

serpli söz

bütün aşklar
sonunda
tek tarafın ağrıyarak biter
çünkü bütün aşklar
aslında
tek taraflı biter

35. 21 eylül

imkansız zamanlarda
buluyor anlamlarını
bazı şeyler...

akıl sıçramaları
en kısa filmler...

kendine deliniyor
dersen kurşunla
ya da matkapla
çığlıkla
iğneyle
sessizlikle
gece.

boş bakan pencerelerimizden
küçümsüyoruz hayatlarımızı
küstahça,
tek bir gece bile
yeterken
hayatın istediğimiz herşeyi
yapabilecek kadar
uzun olduğunu anlamaya...

bırak artık
anlarla yarışmayı,
her öne geçişte,
unutup
şimdiyi, geleceği
aklı ardına takmayı.

zaman - değer paradoksu

takıldık zamanın ardına
vaatlerine kanıp
ermek var gibi aradığına.

asla rakibi olamazsın,
"onu alma" diyemezsin
seninle işi nedir?
hasretinde bekleyeceksin!..

zamanın aşıklarıyız
aşık atamazken onunla.
o kadar fazlayız ki
gözünde de değiliz üstelik,
tüm doyumsuzluğuyla,
kendini severken o
her anında

basit bu kadar hayat
ancak yoksan
zaman da değer verir sana
ve o da
insan gibi bencildir
insan gibi unutkan ve zorba...

kara(tren)yolu

kapan

zaman yavaşlar
sinsi
hissiz, ıssız
bir beklediğin varsa

yerine konacak bir tabak
makinada bekler sırasını
ayakta,

bir bardak baş aşağı
kan beyninde,

kaşık çatallar
kollarını uzatıp sana

saatse her yerde durduğu gibi
aynen öyle durur

sonu var sanılan herşeyin
yoktur sonu
nasıl başı yoksa

bir beklediğin varsa
kısılır kalırsın
gözlerine zamanın
olmayan sonranın
aslında hiç başlamayanın...

Benzin

izlemeyecek ardımdan beni
ne bir çocuk
ne bir çocukluk
ne bir eser
ne de esmez
hiç!
tek kalan
huzursuz, huysuz kurtçuklarım
ve
ruhçukları...

neye benzer ki
benzi atınca benzin?
e hani benzersizdim?
ezber benizlilerle
sarılı çerçeveyi
benzin dök yak
ya da
benzin dök temizle
ben zindan
ben zincir
ben zin bu hayata!

çekecek nefesimiz var daha

inatla tuttuğun
o nefes parçası var ya,
sal onu artık
-yani ne olmuş yadigarsa-
nasıl dolu dolu çekiyorsan içine,
tertemiz,
olduğu gibi savur gitsin
leş olmasın ciğerinde,
ciğerin de...

hayatın hüzün sığınağında
daha fazla kalamazsın,
-üzerine dikilen elbiseyi
ne kadar iyi taşıdığını
görmeli herkes-
en kuytuya da gizlensen
vermez buna izin
hafıza silme uzmanı,
-bir bakmışsın,
istemsiz olmaz üstelik,
göze göz podyumunda
kafa tutarsın kendine
iyiyim ben senden de yürüyüşüyle-
siler
sile sile
bile bile
güle güle
si.e si.e
zaman...

nefesine sakladığını
sandığın,
gitmiştir çoktan
-çeyizinden kurtulan bir gelin gibi-
sende bir hafiflik,
yılın ilk ekşi eriğiyle
kamaşır sanki dilin
ve kesin gelir
bilmediğin
beklemediğin biri
tuzu ağzında,
dilini kamaştıran
has tadı anlamaya.

önce
derin, sanki dibi olmayan bir nefes
sonra
nefese nefes,
nefes nefese
ve bir nefes üstünde
herşeyin
değerlerin, değersizliklerin...

gizemli yaşam kuyusundan
çekecek çok nefesimiz var daha...

yağmamur

ne kaçarım yağmurdan
ne de şemsiye olur
sağanağa sınırım

yağdıkça
duru-rum
yağdıkça
duru-lurum
yağdıkça anlaşılır (mı) benim
duru-mum

belki...

belki doğru anladığımı yanlış,
yanlış anladığımı doğru anlıyorum!?

yağmamur
akmadıkça benden sen
soruya tutulur
selde sen,
sende toz,
tozda duman,
dumanda,
okunamayan mesaj olurum.

nadir

yedi renkli çiçek gibi
belki tek
belki atılırız maceralara izinde
bir ihtimal
daha bir ihtimali
ihtimalin.

yaz, a-yaz-ı
biri kendi
tersi diğeri
diğeri diğerinin tersi
örülmüş başımıza,
nerde derken
burada,
nasıl derken
böyle,
ne zaman derken
şimdi,
doğruladım senle kendimi...

bu merak

bu merak bumerang

attıkça sen dönüyor sana
ben attıkça bana
döndükçe atarız ya bir dahaya

bu merak bumerang

gülüş perdesi

Aldığım nefes sayısız
Üstelik beleş!

Gökyüzü, konan başıma
Bazen gri,
Kırmızı, yeşil, sarı.
Güneş, dolan yelkenime
Geçiyorum dalga dalga
Dalga denizle
E sarhoşuz ya ikimiz de.

Basıyorum kendimi karaya
Keşif edasında bir kaşif.

Solucanlar, böcekler,
Kökünü toprağa sürenler,
Cansızdaki canı bilenler,
Görenler, görülenler…
Çok renkli korosu eşliğinde çiçeklerin
İçime konar tümlerim,
Hayallerim …
Hayal edemediklerim…

Yok olmayacak
Yapamayacağım yine
Anlamsız denemesi de,
Işıksız, ıssız bile!
Nefer, nefes yanımda;
Mümkünü yok,
Yaşadığım hayat
İzin vermiyor
Mutsuzluğuma.

Olamıyorum engel
Bir gülüş perdesinin
- bir çocuk çekiştirmesi gibi-
Dudağımı yakalamasına…