VEBAL

kelimelerim var,
yerlerini bilip bir zaman
sahibine ulaşmamış
ağırlığınca bende kalıp,
yazık,
unutulacak amaçlarmış.

sorsan,
yorgundur zürafa
taşımaktan o boynu,
o boğazda neler düğümlenmez ki!..
kelimelerim de öyle
uzadı
uzadı
uzadı
düğümlendi
dengesiz...
ne kadarsa payın
duruyor işte al,
upuzun
silindir boynumdan.

istemezdim bir kalıp
özgürlüğü adım aldım,
sandım
çoğalan bi'şeydir
çocukluktan alışkanlık.
işte orda
yanıldım!
o zaman esas ben
tüm vebali boynumda
kelimesiz de kaldım...