Yalnızlığın ağırlığı
Çökertti omuzlarımı
Koltuğa ters açıyla...
Kırmızı ojeler
Herbiri gelişigüzel çıkmış
Fotoğraf sanki...
10 parmağımın marifetleri
Gülümseyen tek onlar.
Hayatın ta kendisi
Öylece oluvermek,
Kendini dayatır.
Sevmediğim yemek
Boğazımdan geçer
Kendini yaşatır,
Benimse hepsini
Kusmak gelir içimden.
Ama yaptığım
Uysal bir kız çocuğu olup
Köşemde sessiz sakin,
Kırmızı ojelerimi
yeniden
yeniden
yeniden
sürmek olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder