değilleme

ben kimse değilim...

kimse de ben değil...

değilin değili de kendi değil...

hovarda sonbahar

rüzgarlı,
ıssız,
sabah,
koru kahvesi
ve
kaldırılmayan cenazeleri...
acısı yüzüne bakar,
uzun,
kuru ağıtlar yakar ama,
her yıl,
her giden çocuğu için
ağlamayı bırakmıştır artık ağaçlar.

kalbine
binlerce aşkın bıçağı saplı
tahta bacak, yaşlı, alkollü
bir sağa, bir sola tıngırdak.
asılmış eğreti sandalye de yakasına
yetmez gibi,
yırtık donu,
çirkin, dişsiz gülümsemesi
ve o küf kokan, pörsümüş derisi.

öpülmüş, bırakılmış
ajda,
sessiz,
unutulmuş,
çıplak yarı beli,
nerede o kaynar kanı,
gözleri, nerede buğulu
söz utandıran içe çekilişleri?

bir nefes?
bir ayak sesi?
sadece yağmur
hazırcevap
vurur acısına acısına,
çarpar suratına
işte der:
böyle pervasız,
umursamaz,
böyle hovardadır
sonbahar.

olmak

martı olmak
yerçekimli beyazıyla
bir parça simite atılan;
başına buyruk -verip-
vapur vapur
dolup taşarken yalnızlık
onurlandıran.

kırlangıç olmak
kırlarda langıç oynayıp
aramadığı anlamlarla
hep özgür
hep sözsüz
sözleri ona muht-aç insanlara yıkan.